Vol verbazing en bewondering voor haar geduld, heb ik gelezen wat Willemien allemaal heeft geslikt. Daar ze zelfs af en toe de schuld bij zichzelf zocht. Ik had dit, mede in belang van de kinderen, nóóit opgebracht! Ik had hem al in een veel eerder stadium het huis uitgezet en een touw meegegeven!

Wat een verschrikkelijk triest verhaal! Ik weet niet of nu moet zeggen dat dit een sterke vrouw is of in een droom wilde blijven geloven. Ik heb af en toe met kromme tenen geluisterd.Wat een ravage in dit gezin en vraag mij ook echt af hoe ver ga je in de ' psychiatrische' ziekte van je man mee.Deze man was eigenlijk een gevaar voor zichzelf en zijn omgeving, heel bizar dat hij niet gedwongen is opgenomen en de juiste medicijnen kreeg.Juist als huisarts zou je meer ingangen moeten hebben. Dus ik heb dubbele gevoelens bij dit verhaal.Wel ontzettend goed voorgelezen.

Hoewel de vrouw van Daan ongelooflijk liefdevol en geduldig is naar hem toe, schrik ik ervan dat zij als huisarts schijnbaar zo weinig weet van psychopathie. Door haar bejegening bevestigde ze alleen maar zijn destructieve en ik- gerichte zelf. Om maar te zwijgen over de interventies van betrokken psychologen naar de vrouw van Daan. Heel triest.

Prachtig boek, en wat een lieve vrouw, diep respect voor haar. Ik dacht vaak als haar man het weer eens over zelfmoord had doe het dan.

Een saai en langdradig dagboek. Hoofdpersoon wil maar niet sympathiek worden. Tevens een verontrustend beeld van huisartsen en wat zij missen. Hoop niet dat Willemien ooit opduikt in mijn huisartsenpraktijk.

Ongelofelijk wat een geduld, respect ik had de man absoluut niet getrokken. Gewoon alleen verder gaan. Scheelt een hoop gedoe

Heel goed geschreven en super goed voorgelezen.

Wat een verhaal! Hoeveel accepteer je van je partner.....

Wat een geduld heeft die vrouw.

Hartverscheurend ,veel respect voor de vrouw die dit allemaal moest meemaken wat een waar gebeurd verhaal, gaat het luisteren.