App Store

Google Play

{{seriesTitle}} - The book series

Details page - Device banner - 894x1036

Step into an infinite world of stories

Listen and read

Multatuli

In 1912 verscheen de tiendelige serie Brieven van Multatuli, uitgegeven door zijn weduwe als ‘bijdragen tot de kennis van zijn leven’. Het is nog altijd een unieke verzameling, niet alleen door Multatuli’s stilistische brille maar ook omdat hij ongekend openhartig is over zichzelf en zijn omgeving. In het bijzonder geldt dit voor de hier verzamelde liefdesbrieven. Ze zijn gericht aan zijn eerste vrouw Everdine van Wijnbergen, toen nog zijn verloofde, en aan Mimi Hamminck Schepel, later zijn tweede vrouw. Aan Everdine (Tine) schrijft hij op Java in de jaren 1845-1846 lange epistels over zichzelf, zijn denkbeelden en familie, om zich zo als ‘burgerjongen’ te introduceren in een deftige kring. De brieven aan Mimi in de jaren 1862-1863 zijn een hartstochtelijke poging dit twintig jaar jongere meisje voor zich te winnen.

Liefdesbrieven werd bezorgd en van een nawoord voorzien door Paul van ’t Veer (1922-1979). Deze nieuwe editie verschijnt ter gelegenheid van Multatuli’s 200e geboortejaar en is aangepast aan de moderne spelling. Elsbeth Etty, voorzitter van het Multatuli Genootschap, schreef een voorwoord.

Privé-domein nr. 54

De Arbeiderspers

Privé-domein

Liefdesbrieven

A.H.J. Dautzenberg

In de vroege ochtend van 13 december 1967 wordt A.H.J. Dautzenberg geboren, drie minuten na zijn broer. Pas enkele uren voor de bevalling hoort zijn moeder dat ze zwanger is van een tweeling, en in allerijl wordt een tweede naam bedacht. Een halve eeuw later gaat Dautzenberg op zoek naar zijn gelukkige jeugd. Hij trekt tijdelijk in bij zijn tweelingbroer die sinds enkele jaren in het ouderlijk huis woont en met wie hij een gecompliceerde relatie onderhoudt. 
 
Ik bestaat uit twee letters is een compromisloze verzameling dagboekaantekeningen, zeer korte verhalen, essayistische betogen, brieven, gedichten en strips.

Ik bestaat uit twee letters

Onno Blom

Bij het werken aan de opdracht van zijn leven – het schrijven van de biografie van Jan Wolkers – hield Onno Blom meer dan tien jaar lang notities bij van zijn ontdekkingen, ontmoetingen en overdenkingen. En van zijn herinneringen aan de laatste jaren van Wolkers, toen hij met hem bevriend raakte.
 
Op basis van die notities schreef Blom zijn Memoires van een biograaf, waaruit blijkt hoe zijn bestaan noodgedwongen, zij het niet per se à contrecoeur, verweven raakte met dat van zijn held. Tot in zijn dromen toe.

Dit is een autobiografie van een biograaf. Een eerlijke, intieme, sprankelende en geestige kroniek van intense toewijding en met gevoel voor het menselijk tekort.

Memoires van een biograaf: In de voetsporen van Jan Wolkers

Cyrille Offermans

Heel 2017 schreef Cyrille Offermans aan wat je nog het beste zou kunnen omschrijven als een intellectueel journaal: een verzameling notities, beschouwingen, herinneringen, observaties en essayistische commentaren op gelezen boeken en gebeurtenissen in de wereld. Dat de barre werkelijkheid voortdurend zijn plaats op de voorgrond opeist, zegt genoeg over onze tijd. Het boek (en dus het jaar) begint en eindigt met de doffe ellende in Syrië. Daartussen presenteert zich een baaierd aan onderwerpen – van de Franse verkiezingen en de afnemende tekenvaardigheid van de schooljeugd tot en met uiteenzettingen over bibliomanie, de jaren vijftig, Provo, de islamitische Verlichting, de betekenis van carnaval, het verlangen naar sneeuw, de eerste woordjes van een kleinkind en de ziekte en dood van een vriendin. Er is alles in de wereld. En er is alles in dit boek.

Een iets beschuttere plek misschien: Journaal 2017

Alfred Birney

‘De nacht is mijn vijand als ik slaap, mijn vriend als ik waak.’ In 2005 wordt de wereld van Meneer B. kleiner als hij het na een hartinfarct rustig aan moet doen. In dit dagboek mijmert hij tijdens het herstel zonder schroom over voorbije liefdes, muziek maken, het schrijven, de boeken en de schrijvers die hem irriteren of inspireren. Hij fantaseert bij het uitzicht dat hij vanuit zijn flat heeft op vrijmoedige buurvrouwen. Hij maakt zich zorgen over zijn zoon die bij hem woont en zich afsluit. Gaandeweg herwint Meneer B. de lust om te schrijven en hij preludeert op een groots plan.

‘Met de berg aantekeningen van mijn vader en fragmenten van eigen hand zou het een dikke pil kunnen worden.’ Hij legt de kiem voor De tolk van Java.

Niemand bleef: Dagboek van Meneer B. 2005-2011

Arthur Japin

'Ik ben net zover als toen ik tien jaar oud was. De man die ik daarna geworden ben, is weg. Wie het ook was die in mij huisde, hij heeft het gebouw verlaten. Ik mis hem. Het vertrouwen dat hij had. Ik mis het leven dat hij leidde, het was niet zonder zorgen, maar er was hoop en er was troost. Hij is vertrokken. Liefst ging ik hem achterna.'

Alle inspirerende ontmoetingen, artistieke vriendschappen en reizen ten spijt, worden de hier beschreven jaren getekend door depressie. Verdrongen herinneringen worden gewekt en feiten duiken op uit het verleden, die nieuw licht werpen op de zelfmoord van Japins vader. Deed hij het vanwége of omwille van zijn zoon?

In deze turbulente periode passeert een stoet bekenden zoals Stephen Fry, prinses Beatrix, John Irving, Erwin Olaf en Joost Zwagerman, maar ook onbekende helden als Sam Wellington Bartlett III, Jej Perfekcyjność en de Klokkenluider van Lausanne.

Ondertussen zorgt Japin voor de terugkeer van het afgehakte hoofd van Badu Bonsu II naar Ghana, verschijnen er vijf romans, waaronder Vaslav, De gevleugelde en Kolja, drie toneelstukken, liedjes en verhalen, een film en een opera. Ook leeft Japin mee met zijn partners Lex Jansen en Benjamin Moser en de totstandkoming van hun werk, waaronder de grote, geruchtmakende biografieën van Clarice Lispector en Susan Sontag.

Geluk, een geheimtaal: Dagboeken 2008-2018

Ischa Meijer

Het leven van Ischa Meijer ging niet onopgemerkt voorbij. In zijn werk, waarin hij streed tegen hypocrisie en onwaarachtigheid, rekende hij genadeloos af met het verstikkende joodse milieu waaruit hij voortkwam. De eerlijkheid waarmee hij zijn omgeving beschreef werd door velen als schokkend ervaren, maar zorgde ervoor dat de naoorlogse generatie een stem kreeg. Tegenover de geheimtaal die er thuis gesproken werd, zette hij zijn eigen vocabulaire waarmee hij ‘de hele wereld te lijf ging om te demaskeren’. Zijn uitgangspunt: iedereen heeft iets te verbergen.

Ronit Palache toont aan de hand van Meijers werk hoe hij zich in diverse gedaanten uitsprak over de oorlog en de joodse identiteit: als nietsontziend interviewer die anderen liet zeggen wat hij zelf niet kon verwoorden, als dichter, schrijver, verslaggever en als columnist, via zijn alter ego De Dikke Man. Een groot deel van deze teksten werd niet eerder in boekvorm gepubliceerd.

Ik heb niets tegen antisemieten, ik lééf ervan: Samengesteld en ingeleid door Ronit Palache

Luuk Gruwez

In 1998 publiceerde Luuk Gruwez in deze reeks zijn veelgeprezen autobiografische boek Het land van de wangen. Dit is, ruim twintig jaar later, het pendant van dat boek. Waar Het land van de wangen verwees naar het destijds door Gruwez enigszins geïdealiseerde Oosten van Vlaanderen, staat Het land van de handen voor het Westen van Vlaanderen, waar zijn wortels liggen en waaraan hij, ouder geworden, met een zekere nostalgie terugdenkt. Een verkwikkend amalgaam van brieven, dagboekaantekeningen en droomrelazen doet de lezer terechtkomen in het huis van Stijn Streuvels, de psychiatrische inrichting in Zoersel, de Westhoek en de cisterciënzerabdij van Westvleteren, waar dit boek der herinneringen zijn veelbetekenende apotheose beleeft.

Over Het land van de wangen:

* Stijl en compositie staan bij hem hoog in het vaandel. Zijn boek kent een hechte samenhang van brieven, dagboeken en terugblikken. Het land van de wangen is een logisch vervolg op zijn terecht bekroonde prozadebuut. – de Volkskrant

* Het land van de wangen is zonder twijfel het Vlaamse literaire hoogtepunt van dit najaar. Met oneindig veel mededogen portretteert Gruwez de mensen die zijn leven gestalte hebben gegeven. Zijn verhalen zijn grappig en schrijnend tegelijk. – Het Nieuwsblad

Het land van de handen

Gerbrand Bakker

In Knecht, alleen pakt Gerbrand Bakker de draad op van zijn bestaan (dat zich veelal afspeelt in de Eifel) waar hij die ruim een jaar eerder in Jasper en zijn knecht had losgelaten. De hond is dood, en hoe lastig die ook was, het leven zonder Jasper is leeg. Gerbrand is weer alleen en raakt ook nog eens verzeild in een diepe depressie terwijl hij een roadtrip maakt naar Griekenland, door beangstigende landen als Albanië en Bosnië-Herzegovina. Tussen de pieken en dalen door tuiniert hij, verstaat hij zich met ouders en vrienden en probeert hij weer grip op zijn leven te krijgen. Hij leeft niet alleen zonder hond, ook een menselijke metgezel ontbreekt. Hoe heeft het allemaal zo ver kunnen komen? Zijn depressie weet hij -- althans waar het boek eindigt -- enigszins in bedwang te houden.

 Dit boek is de niet neer te leggen opvolger vaJasper en zijn knecht.

Knecht, alleen

Alice Schwarz

Harry Mulisch was negen toen zijn ouders uit elkaar gingen. Zijn moeder, Alice Schwarz, vertrok naar Amsterdam, Harry bleef bij zijn vader in Haarlem wonen. De Joodse bankiersfamilie van zijn moeder werd in de Tweede Wereldoorlog grotendeels uitgemoord. Zelf ontkwam ze, mede dankzij Harry’s met de Duitsers collaborerende vader. Verlangend naar een beter leven emigreerde Alice in 1951 naar de Verenigde Staten. Drie maanden later kreeg haar zoon de Reina Prinsen Geerligsprijs – begin van een imposant schrijverschap. Vanaf haar vertrek naar Californië tot haar dood in 1996 schreef Alice haar zoon brieven.

Zo'n genie ben je nu ook weer niet: Harry Mulisch en de brieven van zijn ouders

Renate Rubinstein

Waar Renate Rubinstein (1929-1990) verscheen was er reuring. Vanaf 1961 maakte zij furore met de stukken die zij onder de naam Tamar in Vrij Nederland publiceerde. Of deze nu gingen over haar liefdesleven, het gemis van haar in de oorlog vermoorde vader, de moeilijke relatie met haar moeder, het koningshuis of het feminisme: ze waren altijd origineel, eigengereid en spraakmakend. Ze schreef openhartig over haar Joodse achtergrond, haar pijnlijke scheiding en haar ziekte MS. En zelfs postuum veroorzaakte Rubinstein nog ophef met het boek Mijn beter ik, over haar geheime relatie met Simon Carmiggelt, ‘de meest getrouwde schrijver van Nederland’.

Dertig jaar na Renate Rubinsteins overlijden brengt Ronit Palache via deze rijke bloemlezing een ode aan haar autonome geest. Aan de hand van Rubinsteins autobiografische teksten, columns, lezingen en brieven, waarvan een deel niet eerder in boekvorm verscheen, krijgt de lezer een intiem beeld van een ambivalente vrouw die er niet voor terugschrok zichzelf en anderen de waarheid te zeggen.

* Ronit Palache is een duivelskunstenares. Nadat ze eerst Ischa Meijer liefdevol aan de lezers heeft opgediend, geeft ze nu Renate Rubinstein een soortgelijke behandeling. Waaraan moet worden toegevoegd: Rubinsteins stijl, intelligentie en humor zijn nauwelijks te overtreffen. – Arnon Grunberg

Over Ischa Meijer, Ik heb niets tegen antisemieten, ik lééf ervan:

* Caleidoscopische hommage aan een onvergetelijk karakter. * * * * – Jeroen Vullings in NRC Handelsblad

* De keuze van Ronit Palache laat je onthutsend diep in de ziel van Ischa Meijer kijken, en in de ziel van oorlog en opvoeding. Als lezer zit er niets anders op dan jezelf ook met nietsontziende eerlijkheid te bekijken. – Maxim Februari, winnaar van de P.C. Hooft-prijs

Bange mensen stellen geen vragen: Samengesteld en ingeleid door Ronit Palache

Ilja Leonard Pfeijffer

Op 20 april schreef Ilja Leonard Pfeijffer in zijn ‘Viraal dagboek’: ‘In de eerste zin van zijn verslag van de Peloponnesische Oorlog zegt Thucydides dat hij meteen bij het uitbreken van het conflict is begonnen te schrijven, omdat zijn inschatting was dat de gebeurtenissen ingrijpend zouden zijn [...]. In mijn geval duurde het iets langer. Aanvankelijk bagatelliseerde ik de dreiging van het virus [...]. Maar zodra ik inzag dat ik een kolossale inschattingsfout had gemaakt en besefte dat mensen stikten op brancards in de gangen van ziekenhuizen in Noord-Italië en dat extreme maatregelen onafwendbaar waren, ben ik begonnen aan dit dagboek met dezelfde gedachte die Thucyides in zijn tijd had.’

Huub Dikstaal

Quarantaine: Dagboek in tijden van besmetting

Charles Baudelaire

Hij ging gebukt onder schulden, stond levenslang onder curatele, zag vele schrijfplannen stranden en kende geen geluk in de liefde. De verschijning van Les fleurs du mal leverde hem gerechtsvervolging en censuur op. En hij werd geteisterd door syfilis. Uit zijn meer dan 1500 overgeleverde brieven komt Charles Baudelaire naar voren als een mens vol ambities en plannen, en met een druk sociaal leven en contacten met tal van schrijvers (Flaubert, Gautier, Hugo en Sainte -Beuve) en kunstenaars (Manet, Wagner en Nadar). De boeiende correspondentie met zijn moeder toont hun complexe verstandhouding, die met zijn stiefvader laat zien dat ze lange tijd een warmere band hadden dan doorgaans gedacht wordt.

Mijn hoofd is een zieke vulkaan: Brieven

Kiki Coumans

Douwe Draaisma

De dagboeken, memoires en brieven in de ruim driehonderd delen Privé-domein zijn geweven van herinneringen. Het geheugen kan ons troosten door momenten van geluk te laten herleven, maar spiegelt ons met evenveel gemak een bedrieglijk verleden voor. Douwe Draaisma koos tachtig herinneringen aan intense ervaringen en ontmoetingen. Ze verhalen over de eerste kussen van Alma Mahler en Sylvia Plath, de huwelijksaanzoeken van Charlotte Brontë en Anna Dostojevskaja, het eerste orgasme (op zesenzeventigjarige leeftijd) van Claire Goll, de vuige roddels die de gebroeders Goncourt te horen kregen, de schok die Elias Canetti te verwerken kreeg toen zijn vader stierf, de schaamteloze escapades van Samuel Pepys met zijn vrouwelijke personeel, en de pogingen van de zestiger Hector Berlioz om het meisje waar hij als twaalfjarige zijn hart aan had verloren alsnog tot de zijne te maken. Van de vroegste jeugdherinneringen tot de reminiscenties van de ouderdom, in Privé-domein neemt het geheugen geen blad voor de mond.

De ivoren cel: Herinneren en vergeten in Privé-Domein

Stijn Streuvels

De legendarische Vlaamse schrijver Stijn Streuvels maakte vanaf zijn zeventigste verjaardag de balans op met een autobiografische trilogie. De titels verwijzen naar de plattelandsdorpen waar hij gewoond heeft: Heule, het geboortedorp waar hij zijn jeugd doorbracht, Avelgem, het dorp van zijn adolescentiejaren en pril schrijverschap, en Ingooigem, waar hij in 1905 zijn eigen woning ‘Het Lijsternest’ bouwde en tot aan zijn dood woonde.

Deze uitgave bevat de volledige tekst van Ingooigem. Streuvels memoreert een aantal sleutelmomenten in zijn volwassen leven en doet uitgebreid verslag van zijn Palestinareis

Bij zijn overlijden in 1969 liet Streuvels een cahier met aantekeningen en citaten na, dat als een slotstuk van Ingooigem kan worden beschouwd. Naar aanleiding van Streuvels’ 150e geboortedag wordt dit cahier hier voor het eerst gepubliceerd.

Deze uitgebreide editie van Ingooigem werd samengesteld en van een toelichting voorzien door Jeroen Cornilly (Streuvelsarchief) en Streuvels’ kleindochter Leentje Vandemeulebroecke. Het boek is geïllustreerd met foto’s die Streuvels zelf maakte.

Ingooigem: Herinneringen uit Het Lijsternest

Eriek Verpale

Eriek Verpale (1952-2015) is de schrijver van een eigenzinnig oeuvre. Hij beleefde zijn doorbraak met de roman Alles in het klein (1990), waarvoor hij de NCR-prijs won. Zijn toneeltekst Olivetti 82 (1993) werd tot twee keer toe verfilmd. Maar in zijn brieven was deze schrijver op zijn best, en dan vooral in de vaak nachtelijk geschreven, onopgesmukte en spontane epistels aan collega-schrijver Luuk Gruwez. Alles in het klein en Olivetti 82 ontlenen hun stof er grotendeels aan. Beminde vriend laat zien dat de correspondentie met Verpales literaire evenknie de proeftuin is geweest van zijn gevarieerde oeuvre. De tragikomische anekdotiek, de romantisch-decadente motieven, de dunne grens tussen brief en dagboek, de Joodse parabels, het eeuwige spel met feit en fictie: allemaal terug te vinden in de brieven aan Gruwez. ‘Voor mij ben je het grootste epistolaire talent van Vlaanderen sinds – pakweg – de Habsburgse overheersing,’ zo beantwoordde die laatste één van de honderden aan hem gerichte brieven. Eriek Verpale is een zelfverklaarde ‘chroniqueur tegen wil en dank’, een rasverteller en een briefschrijver pur sang. Hij schrijft met de bravoure en verve van Jeroen Brouwers, de welsprekende ironie van Gerard Reve en de dorstige wanhoop van Joseph Roth.

Deze brieven zijn gekozen, ingeleid en becommentarieerd door Hannah Debyser, die zich als neerlandica aan de KU Leuven specialiseerde in de brieven van Verpale.

Beminde vriend: Brieven aan Luuk Gruwez 1977-2002

Anatoli Mariëngof

Het is een wonder dat de dichter-dandy Anatoli Mariëngof (1897-1962) de Stalinterreur overleefd heeft: in 1918 noemde hij de Rode Revolutie een ‘gehaktmolen’; tijdens de proletarische gelijkschakeling liep hij in hoge hoed en maatpak door Moskou; hij tartte de autoriteiten met gedichten en imaginistische manifesten; in de ogen van velen bracht hij de alom geliefde dichter Sergej Jesenin op het verkeerde, stadse dandy-pad. En na Jesenins zelfmoord schreef hij drie schandaalromans.

Mijn eeuw, mijn vrienden en vriendinnen: Vertaald en bezorgd door Robbert-Jan Henkes

Robbert-Jan Henkes

Andreas Burnier

Catharina Irma Dessaur, Ronnie van Dijk, Atara, Reinier of Andreas Burnier heeft net zoveel namen als dat ze levens leidde. Met een ongekende honger naar kennis werkte de Joodse Burnier als hoogleraar criminologie in het katholieke Nijmegen en publiceerde ze als romancier, essayist en dichter. Ze schreef openhartig over homoseksualiteit en verdwaald zijn in een vrouwenlichaam, ontketende meermaals verhitte debatten over euthanasie en abortus en sprak zich autonoom en moedig uit over feminisme, discriminatie, genetische manipulatie en de relatie tussen spiritualiteit en wetenschap. Tegelijkertijd werd Burnier geteisterd door angsten die hun oorsprong vonden in de oorlogsjaren: tussen 1942 en 1945 zat ze op zestien verschillende adressen ondergedoken.

Elk boek is een gevaar: Samengesteld en ingeleid door Ronit Palache

Het niet zozeer plotselinge als wel onverwachte overlijden van Gerbrand Bakkers vader bezorgde zijn moeder veel verdriet. Als je na vierenzestig jaar huwelijk alleen overblijft, is het bijna onmogelijk de draad nog op te pakken. ‘De fut is eruit.’ Maar het leven loslaten is ook nog niet zo makkelijk. Gerbrand Bakker beschrijft een jaar uit het leven van zijn verweduwde moeder en de familiaire dingen die daarmee samenhangen. Daarnaast beschrijft hij, net als in Jasper en zijn knecht en Knecht, alleen, zijn eigen dagelijkse leven, dat een nogal verrassende wending heeft genomen nadat er een man en een hond bij hem zijn ingetrokken.

Gerbrand Bakker doet in Moeder, na vader wat hij in Privé-domein al twee keer eerder deed: uiterst boeiend en ontroerend schrijven over alles wat dichtbij is in zijn leven: zijn ouders, zijn geliefden, de eigen omgeving, de natuur en de literatuur.

Moeder, na vader

Bart Moeyaert

In januari 1996 verrast Bart Moeyaert zijn zeventigjarige moeder met een verjaardagscadeau. Ze gaan samen drie dagen naar Parijs. Met deze citytrip als leidraad schetst Moeyaert niet alleen een intiem portret van zijn moeder, hij stelt ook vast hoe verbazend vaak Parijs in zijn leven is opgedoken, en hoe weinig hij zijn ouders over zijn leven heeft verteld. Aan de hand van brieven, foto’s, herinneringen en dagboekfragmenten vertelt hij openhartig over zijn late coming of age — de zoekende periode na zijn vroege schrijversdebuut. Hij probeert antwoorden te vinden, onder andere op de vragen die hij zijn moeder in Parijs niet heeft gesteld.

‘De gecomprimeerde en muzikale taal van Bart Moeyaert zindert van de onuitgesproken verlangens en ingehouden emoties.’ – juryrapport Astrid Lindgren Memorial Award

Privé-domein - The book series

Privé-domein - The book series

Privé-domein books in order

Listen and read