App Store

Google Play

{{seriesTitle}} - ชุดหนังสือ

Details page - Device banner - 894x1036

ก้าวเข้าสู่โลกแห่งเรื่องราวอันไม่มีที่สิ้นสุด

ฟังและอ่าน

Arthur van Schendel

De naar vrijheid strevende en fantasierijke zwerver Tamalone is ondanks zijn schijnbaar ongelukkige situatie tevreden met zijn leven. Zoals de titel doet vermoeden, wordt Talamone verliefd, op Mevena. Hij wordt zo verliefd dat hij alles oor haar doet, zelfs haar aan haar grote liefde helpen.

De Nederlander Arthur François Emile van Schendel (1874 – 1946) was een schrijver die bekendheid verwierf met avonturenromans zoals 'Een zwerver verliefd' (1904). Zijn vroege romans zoals zijn avonturenromans hebben een sterk symbolistisch, neoromantisch karakter, wat opvallend is omdat het literaire klimaat in de negentiende eeuw het naturalisme aanhield. Later in zijn schrijverschap sluit hij hier enigszins bij aan door in een concretere en realistischer stijl te handhaven; 'Een Hollands drama' (1935) is hiervan een voorbeeld. Nooit deed hij overigens afstand van de thema’s die hem van meet af aan interesseerden: vrije wil en vrijheid, geluk en eenzaamheid, noodlot en toeval. Hoewel van Schendel overleden is in 1946, ontving hij voor 'Het oude huis' een jaar later postuum de (eerste) P.C. Hooft-prijs.

Hans Fieggen

SAGA Egmont

Nederlandstalige klassiekers

Een zwerver verliefd

Herman Heijermans

Het decor van Diamantstad (1904) is een Amsterdamse getto die bewoond wordt door een Joods-orthodoxe gemeenschap van sjacheraars en voddenkoopmannen. Hier ziet de hoofdpersoon Eleazar tot zijn grote vreugde hoe de arbeiders zich verheffen door te staken. Van een vrome jood ontwikkelt Eleazar zich in de loop van het verhaal tot een ongelovige socialist met een bijzondere interesse voor Spinoza. 

De Nederlander Herman Heijermans (1864 – 1924) heeft een aantal romans op zijn naam staan maar schreef vooral korte verhalen en toneel. Hij schreef onder een aantal pseudoniemen, waaronder Samuel Falkland en Koos Habbema. Heijermans begon als toneelrecensent bij De Telegraaf. De kritieken die hij daarvoor schreef waren erg fel zodat hij al snel veel vijanden maakte. Daarna begon hij zelf ook zelf toneelstukken te schrijven, die zeer sociaal betrokken waren. Bekende voorbeelden hiervan zijn Ghetto (1898) en Op hoop van zegen (1900). Heijermans was ook in de socialistische beweging zeer actief en lid van de SDAP.

Diamantstad

Louis Couperus

Deze naturalistische roman vertelt het verhaal van twee geliefden, Frank en Eve. Voordat Frank Eve ontmoet in Noorwegen, biedt hij onderdak aan zijn jeugdvriend Bertie, die in een zwerversbestaan is vervallen. Bertie is bang dat Frank door Eve op den duur geen aandacht voor hem meer zal hebben, dus verstopt hij de brieven die Eve schrijft aan Frank. Door toedoen van de jaloerse Bertie raken de twee geliefden steeds meer van elkaar gescheiden. 

Louis Couperus (1863-1923) is een van de belangrijkste auteurs uit de Nederlandse geschiedenis die voornamelijk bekend werd door zijn psychologische romans ‘Eline Vere’ (1889), ‘Noodlot’ (1890) en ‘De stille kracht’ (1900). In zijn romans, die tot op de dag van vandaag nog populair zijn en worden geprezen, schetst Couperus een realistisch beeld van wat er speelde in de Nederlandse samenleving aan het eind van de negentiende eeuw,

Zo werd ‘De stille kracht’ verwerkt tot een televisieserie in 1974, die door miljoenen mensen werd bekeken. In 2015 maakte Ivo van Hove ook een interactieve theatervoorstelling van deze klassieker. Een ander werk, ‘Noodlot’, werd getransformeerd tot televisieserie met niemand minder dan Jeroen Krabbé, Walter van der Kamp, Lex van Delden en Linda van Dyck in de hoofdrollen.

Noodlot

Eline Vere (1889) is Couperus’ debuutroman, waardoor hij op slag beroemd werd. De geschiedenis van de titelheld speelt zich af in de kringen van de gegoede Haagse burgerij aan het einde van de negentiende eeuw. Eline is een overgevoelige en begaafde jonge vrouw van stand die niet in staat is zich aan te passen aan het normale leven. Door haar angst voor de werkelijkheid verliest zij zich in dromerijen, waarna de angst alleen maar verhevigd terugkomt. Het noodlot slaat langzaam maar onvermijdelijk toe. Couperus ontleende veel van de stof in deze roman aan Flauberts Madame Bovary. 

Louis Couperus (1863-1923) is een van de belangrijkste auteurs uit de Nederlandse geschiedenis die voornamelijk bekend werd door zijn psychologische romans ‘Eline Vere’ (1889), ‘Noodlot’ (1890) en ‘De stille kracht’ (1900). In zijn romans, die tot op de dag van vandaag nog populair zijn en worden geprezen, schetst Couperus een realistisch beeld van wat er speelde in de Nederlandse samenleving aan het eind van de negentiende eeuw,

Zo werd ‘De stille kracht’ verwerkt tot een televisieserie in 1974, die door miljoenen mensen werd bekeken. In 2015 maakte Ivo van Hove ook een interactieve theatervoorstelling van deze klassieker. Een ander werk, ‘Noodlot’, werd getransformeerd tot televisieserie met niemand minder dan Jeroen Krabbé, Walter van der Kamp, Lex van Delden en Linda van Dyck in de hoofdrollen.

Eline Vere: Een Haagsche roman

Frederik van Eeden

Hedwig Marga de Fontayne groeit op in een rijke familie. Na de dood van haar moeder raakt haar vader aan de drank en raakt hun geld snel op. Hierna volgen een aantal noodlottige gebeurtenissen waardoor ze genoodzaakt wordt om de prostitutie in te gaan. Uiteindelijk komt ze terecht in een ziekenhuis waar ze de kloosterzuster Paula ontmoet, die haar de gelegenheid biedt het noodlot te keren.

De Nederlander Frederik Willem van Eeden (1860 – 1932) was huisarts, daarna psychiater en tegelijkertijd schrijver. Hij is bekend van de klassiek geworden romans De kleine Johannes (1887) en Van de koele meren des doods (1900). Van Eeden was lid van de eind negentiende-eeuwse beweging De Tachtigers die zich in het tijdschrift De Nieuwe Gids afzetten tegen de retorische en moralistische ‘domineespoëzie’ die destijds erg in trek was. Zij stelde liefde en de persoonlijke, zintuigelijk ervaring centraal, die tegelijkertijd een transcendentale betekenis hadden. Hun credo was l’art pour l’art, de overtuiging dat de kunst bij uitstek een esthetische functie heeft.

Van de koele meren des doods

Joost Van Den Vondel

Joost van den Vondel wordt beschouwd als de grootste dichter en toneelschrijver uit de Nederlandse renaissance. Zijn talent en zijn taal worden zelfs wel eens vergeleken met Shakespeare. In De complete werken van ‘de prins der dichters’ wordt dat vernuft in al zijn rijkdom getoond. Vondels grote kennis van literatuur en wetenschappen, theologie en antieke cultuur zijn aanwezig in zowel zijn gedichten als zijn theaterteksten. In beide toont hij op hem kenmerkende wijze hoe schoonheid en politieke betrokkenheid te verenigen zijn. In deze uitgave onder andere Noah, Gysbreght van Aemstel, Adam in ballingschap en Lucifer, dat alom als zijn meesterwerk wordt beschouwd. 

Joost van den Vondel (1587-1679) was dichter en toneelschrijver ten tijde van de Nederlandse renaissance. Hij maakte een korte tijd onderdeel uit van de Muiderkring, en is vooral bekend van zijn toneelwerken die sterk op de klassieke tragedies geënt waren, zoals Gysbreght van Aemstel en Lucifer, Noah en Adam in ballingschap, die een trilogie over de zondeval vormen. In zijn werk spelen religieuze en politieke spanningen een grote rol.

De complete Werken

Herman Gorter

‘Een nieuwe lente en een nieuw geluid’ is een van de bekendste regels uit de Nederlandse poëzie. Het is afkomstig uit Herman Gorters epische gedicht Mei, dat maar liefst 4381 regels telt. In het gedicht wordt Mei opgevoerd als een personage, zij is de dochter van de Zon en de Maan, en Gorter bezingt op zintuiglijke, beeldende wijze de lente en de zomer. Maar bovenal is Mei een ode aan zijn liefde voor Wies Cnoop Koopmans. 

Herman Gorter (1864-1927) was een Nederlandse dichter in de beweging van Tachtigers en een overtuigd socialist. Hij is vooral bekend geworden om zijn epische gedicht Mei, dat zijn debuut was.

Albert Verwey

In Holland en de oorlog, uitgegeven in 1916, verzamelde dichter, vertaler en essayist Albert Verwey een reeks korte essayistische bespiegelingen over de wereld van toen, die verwikkeld was in de eerste wereldoorlog. Enerzijds probeerde hij vat te krijgen op de verwarrende tijdsgeest, anderzijds wilde hij voorspellingen doen voor de toekomst van Europa. 

Het is een van de weinige boeken uit die tijd die ingaat op de positie van Nederland als neutraal land tijdens de eerste wereldoorlog, en wat dat betekent voor de landen eromheen. Vanwege deze neutrale positie heeft de eerste wereldoorlog in Nederland nooit zo’n prominente plek gekregen als in de omringende landen.

Albert Verwey (1865-1937) behoorde tot de Tachtigers, een revolutionaire groep schrijvers die aan het eind van de negentiende eeuw de Nederlandse literatuur opschudden. Naast dichter was Verwey ook een actief vertaler en letterkundige, al heeft hij nooit een wetenschappelijke opleiding afgerond.

Holland en de oorlog

Johan Huizinga

Huizinga was een van de eersten die een genuanceerde biografie schreef over de zestiende-eeuwse Nederlandse humanist Desiderius Erasmus. Het werk heeft niet alleen een enorme historische waarde, maar getuigt ook van Huizinga’s literaire talent. Het beeldende taalgebruik dat Huizinga zo typeert vinden we erin terug. Zo ontstaat er tegen een achtergrond van feiten een schilderachtig portret van de humanist en wereldburger die zich staande wist te houden te midden van het politieke en religieuze gewoel van zijn tijd. 

De Nederlander Johan Huizinga (1872 – 1945) was historicus, antropoloog en cultuurfilosoof. Hij is de grondlegger van de Nederlandstalige cultuur- en mentaliteitsgeschiedenis. Zijn Herfsttij der Middeleeuwen (1919), Erasmus (1924) en Homo Ludens (1938) worden tot zijn belangrijkste werken gerekend. Uit zijn werk blijkt een voorliefde voor sprookjes en bewondering voor de middeleeuwse ridderlijke ethiek. Vanwege het sterke literaire karakter van zijn werk is Huizinga meermaals genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur.

Erasmus

Conrad Busken Huet

In Lidewyde (1868) beschrijft Busken Huet de liefdesperikelen van een jongeman die moet schipperen tussen zijn zachtmoedige verloofde en een demonische femme fatale. Vanwege de onverbloemde erotiek in de roman veroorzaakte het boek een schandaal. Een tweede in korte tijd, want drie jaar eerder werd Busken Huet al voor het hof gedaagd omdat hij de koningin (Sophie) in een artikel had opgevoerd. Hierdoor werd hij gedwongen zijn redacteurschap van De Gids op te geven. In het publicatiejaar van Lidewyde vertrok Busken Huet naar Nederlands-Indië.

De Nederlander Conrad Busken Huet (1826 – 1886) was predikant, schrijver en prominent literatuurcriticus in de negentiende-eeuwse Nederlandse letteren. Als eerste Nederlandse predikant bracht hij het modernistische gedachtegoed in brede kring onder de aandacht, in een poging om zo de kloof tussen de Bijbel en de moderne wetenschap te dichten. Zijn kritieken, vooral die hij voor De Gids schreef, waren vlijmscherp, soms spottend van toon en vaak gericht op gevestigde schrijvers, waardoor hij een reputatie opbouwde als gevreesd criticus. Busken Huet meende dat het de taak van de criticus was om de Nederlandse literatuur naar het peil van Duitsland en Frankrijk te brengen. Dit is in lijn met zijn overtuiging dat de literatuur een uiting van beschaving is, dat aan de literatuur de stand van de maatschappij valt af te lezen. Nimmer tevreden met Nederland, dat volgens hem overgeleverd was aan de barbarij, vertrok Busken Huet naar Nederlands-Indië en daarna Parijs.

Lidewyde

Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaal-democratie (1915) is een bundel essays die gaan over de consequenties die de Eerste Wereldoorlog zou hebben voor de internationale arbeidersbewegingen. In de eerste twee stukken stelt Gorter dat de oorlog het resultaat is van het imperialisme. In het derde stuk roept Gorter alle Europese arbeiders op om in opstand te komen tegen de imperialistische bourgeoisie. Ook zouden alle arbeiders het kolonialisme moeten verwerpen. In het slotstuk analyseert Gorter de imperialistische aspiraties van Duitsland.

Herman Gorter (1864 – 1927) was een Nederlands dichter. In zijn vroege carrière maakte hij deel uit van de Tachtigers, een groep kunstenaars waar onder andere Willem Kloos, Albert Verwey en Frederik van Eeden bijhoorden. Deze dichters keerden zich tegen de ‘predikantenpoëzie’ van destijds en hielden er geheel een apolitieke, esthetische poëtica op na. Gorter raakte echter steeds meer betrokken bij de politiek en werd overtuigd communist. In 1909 was hij een van de oprichters van de Sociaal-Democratische Partij, die later de Communistische Partij zou worden. Als dichter is hij vooral bekend geworden door zijn zeer lange gedicht Mei (1889).

Het imperialisme, de wereldoorlog en de sociaal-democratie

Menno Ter Braak

Zeven jaar voordat Jean-Paul Sartre het existentialisme lanceerde met zijn roman "La nausée", ging Menno ter Braak hem al voor, met de pre-existentialistische ideeënroman "Hampton Court". Zijn held, Andreas Laan, bezoekt de Engelse koninklijke residentie Hampton Court en wordt plots overrompeld door een gevoel van zinloosheid en vervreemding van de realiteit. Hij verbreekt zijn verloving en verlaat de grote stad, wanhopig proberend om zijn leven nieuwe richting te geven. Nachtmerries achtervolgen hem... totdat hij de tien jaar oudere Van Haaften ontmoet. Een vaderfiguur, of is er meer aan de hand? "Hampton Court" is ook wel eens gelezen als een verhulde coming-out van de auteur. Het boek heeft nog niet al zijn geheimen prijsgegeven.

De titel Hampton Court (1931) is ontleend aan de plaats waar Andreas Laan, de protagonist in Ter Braaks debuutroman Het carnaval der burgers (1930), overrompeld wordt door een gevoel van leegte en vervreemding, in de tuin van de koninklijke residentie Hampton Court Palace. 

In de Nederlandse literatuur van de eerste helft van de 20ste eeuw was Menno ter Braak een onvervalste ster. Ter Braak (1902-1940) schreef romans, kritieken en essays en was medeoprichter van het invloedrijke tijdschrift "Forum", dat de discussie lanceerde over wat werkelijk telde in de literatuur: "Vorm of vent", de schoonheid van het werk of de persoonlijkheid van de auteur. Klassieke werken van Ter Braak zijn het essay "Het nationaalsocialisme als rancuneleer" en de roman "Hampton Court".

Hampton Court

Herman Robbers

De bruidstijd van Annie de Boogh (1901) is het verhaal van een meisje dat tijdens haar verloving ontdekt dat ze verliefd is op de broer van haar aanstaande. Het is een realistische roman, geschreven in wijdlopig, bloemrijk taalgebruik. Het boek werd een groot succes.

De Nederlander Herman Robbers (1868 - 1937) was een Nederlands romanschrijver, dichter en tijdschriftredacteur. Hij schreef in de schoolkrant van het Rotterdamse Gymnasium Erasmianum. In 1895 werd zijn eerste verhalenbundel uitgebracht door zijn vader, die eerst importeur van boeken, daarna uitgever was. Herman Robbers werkte tot 1905 in het boekenvak. In dat jaar was hij een van de oprichters van de Vereeniging van Letterkundigen. In hetzelfde jaar nam hij de redactie op zich van Elseviers Geïllustreerd Maandschrift. Na Robbers' debuutbundel, die onder het pseudoniem 'Phocius' was verschenen, volgde een reeks realistische romans. Uit zijn werk spreekt de opvatting dat verschillen in opleiding, inkomen en aanzien ondergeschikt zijn aan algemeen menselijke overeenkomsten en individuele verschillen in karakter.

De bruidstijd van Annie de Boogh

Marcellus Emants

In bergachtige gebieden voelde Marcellus Emants zich altijd meer thuis dan op het vlakke land van Nederland. En dus maakte hij vele reizen, waarvan hij gedetailleerd verslag deed. Het verslag van de tocht die hij in 1875 door Zweden maakte werd in eerste instantie gepubliceerd in het tijdschrift De Banier voor het in boekvorm verscheen. Op reis door Zweden bevat gedetailleerde informatie over Zweden en de omgeving, verhalende passages over de gebeurtenissen tijdens Emants reizen, maar bovenal geeft het een inkijk in de binnenwereld van Marcellus Emants en de ietwat pessimistische filosofie die hij erop nahield.

Marcellus Emants (1848-1923) was een Nederlandse schrijver die vooral bekend is van zijn roman Een nagelaten bekentenis. Aanvankelijk trad hij in de voetsporen van zijn vader door rechten te studeren, maar na het overlijden van zijn vader legde Emants zich toe op de kunsten. Hij maakte bovendien vele reizen naar voornamelijk de Alpen en schreef daar reisverhalen over. Zijn stijl is in de traditie van de Franse naturalisten, en hoewel hij zelf niet actief betrokken was bij de Tachtigers wordt zijn werk vaak tot die stroming gerekend.

Op reis door Zweden

Jan Campert

Jan Camperts debuutroman Die in het donker (1934) is een relaas over het criminele milieu van Amsterdam. De aanleiding hiervan is een toevallige ontmoeting met een zware jongen die op de redactie van De Nieuwsbron over een reportage was komen klagen. De titel van deze detectiveroman is ontleend aan de Dreigroschenoper van Bertolt Brecht.

De Nederlander Jan Campert (1902 – 1943) was journalist, dichter, schrijver en verzetsman. Hij is vooral bekend van het gedicht Het lied der achttien dooden (1943), dat hij naar aanleiding van de executie van achttien verzetslieden in 1941 schreef. Naar hem is de poëzieprijs de Jan Campertprijs vernoemd.

Die in het donker

Hendrik Conscience

Van deze roman bestaan twee versies die aanmerkelijk van elkaar verschillen. Beide verhalen de Beeldenstorm van 1566. In de eerste versie (1843) komt een groep edellieden in opstand tegen het Spaans bewind met als oogmerk bevrijding. In de nog in hetzelfde jaar herwerkte tweede versie strijden deze geuzen voor een andere zaak: het herstel van het oude katholieke geloof.

De Vlaming Hendrik Conscience (1812 - 1883) schreef historische- en plattelandsromans. De leeuw van Vlaanderen (1838) wordt door velen gezien als zijn meesterwerk. In zijn tijd werd hij gezien als een Vlaamse volksschrijver die door middel van zijn teksten het volk probeerde op te voeden en te onderwijzen. Van Conscience wordt wel eens gezegd dat hij ‘de man was die zijn volk leerde lezen’.

In t Wonderjaer

Verwilderd landschap (1934) is een dichtbundel van Jan Campert. Twee thema’s die het oeuvre van Campert typeren komen er in aan bod: mislukking in het leven en in de liefde. Voor het laatste zijn de verzen ‘Wie zijn hart zo slordig beheert / vindt een nooit meer te delgen schuld’ illustratief. 

De Nederlander Jan Campert (1902 – 1943) was journalist, dichter, schrijver en verzetsman. Hij is vooral bekend van het gedicht Het lied der achttien dooden (1943), dat hij naar aanleiding van de executie van achttien verzetslieden in 1941 schreef. Naar hem is de poëzieprijs de Jan Campertprijs vernoemd.

Verwilderd landschap

Multatuli

In het midden van de negentiende eeuw werd er geopperd dat de lokale Indische bevolking die in dwangarbeid werkte voor het Cultuurstelsel, het koloniale belastingsysteem, in plaats daarvan vrijwillig aan het werk zou moeten gaan voor particuliere ondernemingen. Multatuli, wiens roman Max Havelaar een belangrijke rol speelde in de afschaffing van het Cultuurstelsel, schreef twee satirische essays over deze vrije arbeid, waarin hij de maatregel bekritiseert. Over Vrijen-Arbeid in Nederlandsch Indië en de tegenwoordige koloniale agitatie is het eerste van deze twee essays.

Multatuli is het pseudoniem van Eduard Douwes Dekker (1820-1887). Met name door zijn debuutroman Max Havelaar, een aanklacht tegen de wantoestanden in het toenmalige Nederlands-Indië, groeide hij uit tot een van de belangrijkste auteurs uit de Nederlandse literatuurgeschiedenis. Multatuli schreef romans, vaak met een politieke lading, maar ook essays en zelfs jeugdliteratuur: zijn kinderboek Woutertje Pieterse is een klassieker.

Over Vrijen-Arbeid in Nederlandsch Indië

In de autobiografische novelle Slordig beheer (1941) vecht Jan Campert een vete om een vrouw uit met de schrijver Jacques Gans. Ook kijkt Campert in dit verhaal terug op een gevarieerd liefdesleven. 

De Nederlander Jan Campert (1902 – 1943) was journalist, dichter, schrijver en verzetsman. Hij is vooral bekend van het gedicht Het lied der achttien dooden (1943), dat hij naar aanleiding van de executie van achttien verzetslieden in 1941 schreef. Naar hem is de poëzieprijs de Jan Campertprijs vernoemd.

Slordig beheer

Het idee van de homo ludens (Latijn voor ‘spelende mens’) veronderstelt een mensbeeld waarin de mens in de eerste plaats een spelend wezen is. Zoals de titel doet vermoeden gaat Homo ludens (1938) over het belang van het spelelement in de cultuur. Huizinga stelt dat het spel een noodzakelijke bestaansvoorwaarde voor cultuur is. Tegen de ‘puerilistische’ betekenis van het woord spel, een term die Huizinga gebruikt om de kinderachtigheid van de politiek aan te duiden, heeft Huizinga het over de ernst van het spel in de politiek en samenleving. 

De Nederlander Johan Huizinga (1872 – 1945) was historicus, antropoloog en cultuurfilosoof. Hij is de grondlegger van de Nederlandstalige cultuur- en mentaliteitsgeschiedenis. Zijn Herfsttij der Middeleeuwen (1919), Erasmus (1924) en Homo Ludens (1938) worden tot zijn belangrijkste werken gerekend. Uit zijn werk blijkt een voorliefde voor sprookjes en bewondering voor de middeleeuwse ridderlijke ethiek. Vanwege het sterke literaire karakter van zijn werk is Huizinga meermaals genomineerd voor de Nobelprijs voor de literatuur.

Nederlandstalige klassiekers - ชุดหนังสือ

Nederlandstalige klassiekers - ชุดหนังสือ

Nederlandstalige klassiekers หนังสือตามลำดับ

ฟังและอ่าน