App Store

Google Play

{{seriesTitle}} - Die Buchreihe

se-device-image-1200x1200

Tritt ein in eine Welt voller Geschichten

Hören und Lesen

Epiktet

„Encheiridion, czyli podręcznik stoika wg Epikteta" to ponadczasowe dzieło jednego z najbardziej wpływowych myślicieli szkoły stoickiej. Ta niewielka, ale niezwykle bogata w treść książka, stanowi esencję filozofii stoickiej, oferując praktyczne wskazówki do osiągnięcia wewnętrznego spokoju i prawdziwej wolności.

Dzieło to, mimo iż wywodzi się z czasów starożytnych, pozostaje niezwykle aktualne i inspirujące dla współczesnego czytelnika. Nauki Epikteta znalazły odzwierciedlenie w nowoczesnych nurtach psychologii, zwłaszcza w terapii poznawczo-behawioralnej, która czerpie ze stoickiego podejścia do reinterpretacji myśli i emocji.

„Encheiridion” to nie tylko filozoficzny traktat, ale przede wszystkim praktyczny przewodnik po życiu, oferujący konkretne strategie radzenia sobie z przeciwnościami losu i osiągania wewnętrznej harmonii.

Aleksander Bromberek

Dom Wydawniczy Kontinuum

Genialni myśliciele

Encheiridion, czyli podręcznik stoika wg Epikteta

Józef Jankowski

Łucjan Andruszkiewicz

Marcus Aurelius

Seneca

W świecie, w którym materializm i konsumpcjonizm zdają się dominować coraz więcej sfer naszego życia, poszukiwanie prawdziwego szczęścia staje się coraz trudniejsze. Filozofia stoicka oferuje jednak ponadczasowe wskazówki na temat tego, jak uwolnić się od jednej z najbardziej niszczących sił – chciwości. W tej publikacji zgromadziliśmy esencję myśli trzech wielkich stoików na temat pożądania dóbr materialnych. Mamy nadzieję, że te głębokie przemyślenia staną się dla Ciebie drogowskazem w dążeniu do wewnętrznej harmonii i mądrego podejścia do bogactwa w codziennym życiu.

Seneka, Marek Aureliusz i Epiktet. Stoicyzm o chciwości

W obliczu nieustannego pośpiechu i napięć, których dostarcza nam współczesny świat, poszukiwanie spokoju wewnętrznego staje się coraz istotniejsze. Filozofia stoicka dostarcza nam wskazówek, jak radzić sobie z jednym z najbardziej destrukcyjnych uczuć – gniewem. 
W niniejszej publikacji zebraliśmy kluczowe cytaty stoików na temat tej negatywnej emocji. Mamy nadzieję, że te mądrości staną się dla Ciebie inspiracją do refleksji i praktycznego zastosowania w codziennym życiu.

Seneka, Marek Aureliusz i Epiktet. Stoicyzm o szkodliwości gniewu

Marek Aureliusz

Niektóre książki nigdy się nie starzeją. Dzieje się tak zawsze, gdy zawarte w nich przesłanie ma charakter uniwersalny. Jedną z takich publikacji są powstałe niemal 2000 lat temu „Rozmyślania” Marka Aureliusza. 

Praktykujący filozofię stoicką autor dzieła w ocenie historyków był jednym z zaledwie pięciu dobrych cesarzy w historii Rzymu. Opinia ta jest w pełni zasłużona i dodatkowo należy zaznaczyć, iż czasy, w których przyszło mu decydować o losach państwa i jego poddanych, wcale nie należały do łatwych. Wiele wskazuje na to, że lawina nieszczęśliwych zdarzeń popchnęła go do pracy nad szczególną formą pamiętnika, pierwotnie zatytułowaną „Do samego siebie”. Zbiór luźnych refleksji zanotowanych przez „filozofa na tronie” to w pewnym stopniu odpowiedź na wszystkie zewnętrzne sztormy, które pozwoliła przetrwać filozofia stoicka. 

„Rozmyślania” Marka Aureliusza to ponadczasowa pozycja starająca się znaleźć odpowiedzi na pytania, które zadają sobie ludzie niezależnie od czasów, w jakich przyszło im żyć.

Krzysztof Gosztyła

Wydawnictwo Łukasz Tomys Publishing

Rozmyślania

Marian Reiter

Platon

"Obrona Sokratesa" autorstwa Platona to jedno z najpopularniejszych i najczęściej czytanych dzieł filozofii starożytnej. Przedstawia ono treść trzech przemów Sokratesa, wygłoszonych podczas procesu, na którym skazano go na śmierć. 

Sokrates nie pozostawił po sobie żadnych pism, dlatego dostępna na jego temat wiedza czerpana jest głównie z tekstów innych filozofów i pisarzy żyjących w tym samym okresie. Platon, uczeń Sokratesa, u którego nauki pobierał przez 8 lat, był obecny na rozprawie swojego mentora. Po jej zakończeniu wiernie oddał treść każdego z monologów Sokratesa. 

Treść przemów Sokratesa skłania do refleksji nad tym, co dobre, czym jest sprawiedliwość oraz jakimi zasadami kierować się w życiu, aby miało ono prawdziwą wartość.

Filip Kosior

Obrona Sokratesa

Władysław Witwicki

Lew Tołstoj

„Spowiedź” Lwa Tołstoja, napisana w latach 1879-1880, stanowi świadectwo przemiany światopoglądowej, której autor doświadczył w tamtym czasie. 

Zapewne wielu słuchaczy dostrzeże w jego przemyśleniach własne dylematy dotyczące sensu życia. Kryzys, jaki dotknął Tołstoja nie różni się bowiem od tego, który przeżywało, przeżywa albo będzie przeżywać większość ludzi. Szczególnie interesujące jest jego rozczarowanie wiedzą naukową, zarówno psychologią, jak i naukami ścisłymi, które nie przynoszą odpowiedzi na fundamentalne pytania stawiane sobie przez człowieka.

Na niemal wiek przed francuskimi egzystencjalistami Tołstoj pisał: „Moje życie jest jakimś głupim i ponurym żartem, który ktoś mi zrobił”. Dla miłośników Jeana-Paula Sartre’a słowa te brzmią znajomo niczym słynna fraza: „Absurdem jest, żeśmy się urodzili, i absurdem, że umrzemy”.

Marcin Popczyński

Łukasz Tomys Publishing

Spowiedź. Rozważania o sensie życia

Damian Tarkowski

Friedrich Nietzsche

Jedno z najważniejszych dzieł niemieckiego XIX-wiecznego filozofa Friedricha Nietzschego. „Zmierzch bożyszcz, czyli jak filozofuje się młotem” odkrywa przed odbiorcą m.in. stosunek filozofa do religii, autorytetów, wartości czy zastanego porządku świata. Koncepcje Nietzschego w znacznych stopniu wpłynęły na późniejszą europejską myśl filozoficzną.

Wojciech Żołądkowicz

Zmierzch bożyszcz, czyli jak filozofuje się młotem

Stanisław Wyrzykowski

W naszych publikacjach staramy się prezentować Wam sylwetki i poglądy wizjonerów, ludzi którzy na zawsze zmienili otaczający nas świat i to jak go postrzegamy. Wśród nich są już: Nikola Tesla, Thomas Edison, Albert Einstein, Sigmund Freud, Charles Darwin, Leonardo da Vinci, a niebawem również Isaac Newton i wielu innych. Pośród nich nie mogło zabraknąć Fryderyka Nietzsche, którego dzieło mamy zaszczyt przedstawić jako książkę mówioną.

„– I cóż robi święty w lesie? – zapytał Zaratustra.
Święty odparł: – Pieśni składam i śpiewam je, a gdy pieśni składam, śmieję się i płaczę, i pomrukuję z cicha: tak Boga chwalę.
Śpiewem, płaczem, śmiechem i pomrukiem chwalę Boga, który jest moim Bogiem. Lecz cóż to niesiesz ty nam w darze?
Gdy Zaratustra te słowa usłyszał, pokłonił się świętemu i rzekł: – Czemże was mógłbym ja obdarzyć? Pozwólcie mi jednak odejść czem prędzej, abym wam czego nie odebrał! – I tak oto rozstali się ze sobą starzec i mąż, śmiejąc się jako dwa żaki.
Gdy Zaratustra sam pozostał, rzekł do swego serca:
„Czyżby to było możliwe! Wszak ten święty starzec nic jeszcze w swem lesie nie słyszał o tem, że Bóg już umarł!”

Tako rzecze Zaratustra

Wacław Berent

Sigmund Freud

"Publikacja Sigmunda Freuda, wpisująca się w kanon literacki XX wieku, jest książką wyjątkową. To dzieło rewolucyjne, otwierające specyficzną puszkę Pandory, z której na początku poprzedniego stulecia wydostały się na sale akademickie i salony mieszczańskie tematy wskazujące na ścisły związek między ludzką psychiką a seksualnością. Austriacki lekarz żydowskiego pochodzenia bez zahamowań mówił nie tylko o fizycznym pożądaniu, ale też najbardziej wyuzdanych i destrukcyjnych aberracjach, o których nawet nie wypadało myśleć. Co więcej - Freud wiązał psychiczne zaburzenia i choroby ze sferą seksualną, niezaspokojonymi i tłumionymi cielesnymi popędami. Teoretyczne wywody neurologa prowadziły w dalszej konsekwencji do wykładni jego sposobu leczenia tego typu dolegliwości.

Nowatorska metoda w skrępowanym mieszczańskimi normami środowisku, wydawała się bliska szarlatańskim wynalazkom. Któryż z akademików XIX-wiecznych ośmieliłby się mówić w kontekście psychicznych problemów o ich źródle tkwiącym w niezaspokojonych fantazjach kazirodczych? O fetyszyzmie, masochizmie, sadyzmie, a nawet nekrofilii?

Mimo licznych zastrzeżeń odnośnie do wykładów Freuda jedno jest pewne: spotkanie ze Wstępem do psychoanalizy, podobnie jak z wydaną przez nas autobiografią Nikoli Tesli i biografią
Alberta Einsteina, dostarcza emocjonujących wrażeń pozwalających odkrywać pełne tajemnic zakamarki naszego umysłu i pokazuje jak w bólach rodzą się wielkie koncepcje naukowe.

"

Leszek Filipowicz

Wstęp do psychoanalizy

Witold Zaniewicki

Salomea Kemperówna

Gustave Le Bon

„Psychologia tłumu” Gustave’a Le Bona to arcydzieło myśli europejskiej, które wywarło ogromny wpływ na najważniejszych badaczy społecznych. Ten francuski uczony, nazywany ojcem psychologii społecznej, głównym przedmiotem swych dociekań uczynił zachowania tłumu. W swojej pracy w błyskotliwy sposób opisuje aktywność ludzkich jednostek, które zatracają swoją indywidualność w momencie, kiedy stają się częścią zbiorowości opanowanej wspólnym celem.

Naukowiec wykazuje, że tłum cechuje własna dynamika myślenia i działania. Z tego powodu nie można go traktować jedynie jako zbioru osobników, lecz należy brać pod uwagę, że stanowi on jakościowo odmienny twór. Jego cechy i zachowanie nie są prostą wypadkową cech i dążeń tworzących go ludzi.

Znajomość dzieła francuskiego psychologa społecznego może ułatwić manewrowanie w informacyjnym chaosie, w jakim toniemy każdego dnia za sprawą szokujących doniesień ze świata. Praca Le Bona pozwala w pewnym stopniu pojąć przyczyny i głębszy sens wydarzeń, których aktywnymi uczestnikami są pozbawione kontroli rozwścieczone tłumy.

Roch Siemianowski

Psychologia tłumu

Bolesław Kaprocki

Fiodor Dostojewski

"Poemat o wielkim inkwizytorze" to fragment najważniejszego dzieła Fiodora Dostojewskiego pt. "Bracia Karamazow". Ten filozoficzny utwór porusza najgłębsze zagadnienia ludzkiej egzystencji, skupiając się na wolności i poddaństwie człowieka. 

Akcja poematu rozgrywa się w Sewilli w okresie brutalnej działalności inkwizycji, karającej heretyków karą śmierci na stosie. Kiedy na Ziemię ponownie zstępuje Chrystus, natychmiast zostaje pojmany i osadzony w więzieniu, gdzie odwiedza go tytułowy inkwizytor, oskarżając Syna Bożego o danie ludziom wolnej woli.

Poemat o wielkim inkwizytorze

Przecław Smolik

"Wspomnienia z domu umarłych" to jedno z najbardziej osobistych dzieł Fiodora Dostojewskiego. Powieść ta stanowi bowiem fabularyzowany wycinek biografii autora jako więźnia, który w 1854 roku trafił na zesłanie do Omska i tym samym znalazł się w świecie obnażającym najciemniejszą stronę ludzkiej natury.

Czteroletnia katorga było konsekwencją przynależności pisarza do tzw. Koła Pietraszewskiego. Pod zarzutem organizowania spisku przeciwko władzy Dostojewskiego osadzono w Twierdzy Pietropawłowskiej. Choć trwające wiele miesięcy przesłuchania nie przyniosły pożądanych dla władz rezultatów, to jednak ostatecznie pietraszewców skazano na karę śmierci. W gronie tym znalazł się także Fiodor Dostojewski. W grudniu 1849 roku pisarz, wraz z kolegami, stanął na Placu Siemionowskim w Petersburgu oko w oko z plutonem egzekucyjnym. Zanim wojsko wycelowało karabiny w stojących skazańców, jeszcze raz oficjalnie odczytano wyrok, zapoznając z jego treścią tłum gapiów i przypominając o werdykcie ofiarom. Następnie pop pobłogosławił skazanych, przygotowując ich do ostatniej wędrówki. I wtedy stało się coś nieprzewidzianego... Otóż w momencie, gdy Dostojewski spodziewał się śmiertelnego strzału, odczytano carskie ułaskawienie. Karę śmierci zamieniono na czteroletnią katorgę.

Niniejsze dzieło jest zapisem przeżyć i przemyśleń autora z czasów jego pobytu na zesłaniu. Książka przybliża codzienne życie zakutych w łańcuchy więźniów, odsłaniając mechanizmy funkcjonowania obozów, w których aresztanci odbywali karę polegającą na przymusowych pracach fizycznych pod rygorem wojskowym. W miejscu, w którym mieszały się zarówno różne nacje, ale też grupy społeczne oraz charaktery, Dostojewski musiał nauczyć się od nowa życia w otoczeniu, które wypełnione było zarówno ludźmi szlachetnymi, jak i zbrodniarzami, złodziejami czy przemytnikami.

Wspomnienia z domu umarłych

Józef Tretiak

Knut Hamsun

„Głód” to jedna z najważniejszych powieści europejskiego modernizmu, której autorem jest kontrowersyjny norweski pisarz Knut Hamsun. Wydana po raz pierwszy w 1890 roku niewielkich rozmiarów książka nieznanego wówczas twórcy zaskoczyła ówczesnych czytelników oraz krytyków literackich. Odbiorcy otrzymali bowiem nowatorsko napisaną powieść, która odcinała się od czystego realizmu, przenosząc główny akcent na aspekt psychologicznej wiwisekcji. Wnikając w świat przedstawiony utworu, można odnieść wrażenie, że to swoiste studium szaleństwa, którego źródłem jest skrajna nędza skazująca człowieka na niewyobrażalny głód i zredukowanie jego bytu do czystej fizjologii. 

Pozbawiony imienia i nazwiska bohater powieści Hamsuna pozwala czytelnikowi na wtargnięcie w labirynt swojego umysłu. Prowadzi go przez jego zakamarki, odsłaniając brutalną prawdę o dyktaturze fizjologicznych potrzeb, z którą psychika prowadzi nierówne pojedynki. Książka odsłania mroczną prawdę o granicach człowieczeństwa i bezwzględnej walce o przetrwanie, która w czasach kryzysu ekonomicznego wydawała się szczególnie dramatyczna.

Położenie nacisku na wewnętrzny świat przeżyć stanowiło prekursorskie dokonanie literackie, którego śladem w późniejszych latach podążali twórcy tego formatu, co Franz Kafka czy James Joyce. Jednakże pod koniec XIX wieku książka Hamsuna szokowała i jednocześnie fascynowała. I nie inaczej jest po ponad stu latach.

Głód. Książka laureata literackiej Nagrody Nobla

Franciszek Mirandola

„Antychryst” autorstwa Fryderyka Nietzschego to prowokacyjne dzieło, które wstrząsa posadami kościoła chrześcijańskiego i całą tradycją judeochrześcijańską. W tej błyskotliwej krytyce Nietzsche bezlitośnie obnaża to, co uważa za słabości i hipokryzję wiary. Z charakterystyczną dla siebie pasją i bezkompromisowością filozof rzuca wyzwanie ustalonym dogmatom, proponując nową wizję ludzkości – mianowicie ludzkości silnej, niezależnej i afirmującej życie.

Nietzsche prezentuje bardzo krytyczne stanowisko wobec chrześcijaństwa, jednocześnie przedstawiając bardziej złożony obraz samego Jezusa. Twierdzi, że kościół zbudował system wierzeń i praktyk, które są sprzeczne z autentycznym przesłaniem Chrystusa. Według niego instytucjonalne chrześcijaństwo stało się zaprzeczeniem tego, co Jezus naprawdę reprezentował i nauczał.

„Antychryst” to nie tylko atak na religię, ale także manifest na rzecz zrewidowania wszystkich wartości. To lektura, która nie pozostawia czytelnika obojętnym, zmuszając do konfrontacji z własnymi przekonaniami i do spojrzenia na świat z zupełnie nowej perspektywy.

Antychryst

Jarosław Dudek

Edyta Kiresztura-Wojciechowska

Seneka

Zapraszamy do wysłuchania cytatów Lucjusza Anneusza Seneki Młodszego, rzymskiego filozofa, uważanego za jednego z najbardziej znanych przedstawicieli stoicyzmu. W swoich pismach Seneka skupiał się na pochwale samodyscypliny i wzywał do opanowania emocji. Głosił, że rozwój osobisty stanowi najlepszą drogę do osiągnięcia wewnętrznego spokoju i moralnego piękna.

W XXI wieku duch Seneki pozostaje wciąż żywy, a stoicyzm cieszy się rosnącą popularnością, dostarczając odpowiedzi na trapiące nas dylematy.

Seneka i inni myśliciele. Najpiękniejsze cytaty do praktykowania stoicyzmu. Wydanie drugie

Ksenofont

Mamy przyjemność zaprezentować Państwu "Obronę Sokratesa" autorstwa Ksenofonta – cenne dzieło literatury starożytnej Grecji. Jest to jeden z kluczowych tekstów próbujących oddać esencję poglądów Sokratesa, filozofa, który sam nigdy nie spisał swoich nauk, a którego myśli i życie znamy dzięki zapiskom jego uczniów oraz współczesnych mu mędrców i ludzi pióra.

Relacja Ksenofonta koncentruje się na przyzwoitości i etyce, które cechowały Sokratesa. Prezentuje go jako człowieka cnotliwego, kierującego się w życiu prostymi zasadami, opartymi jednak na solidnym fundamencie moralnym.

Genialni myśliciele - Die Buchreihe

Genialni myśliciele - Die Buchreihe

Genialni myśliciele-Bücher in Reihenfolge

Hören und Lesen